ساخته سیروس مقدم همچنان یکی از پربیننده‌ترین سریال‌های رسانه ملی است.
به گزارش آی‌فیلم به نقل از هنر آنلاین، بازپخش مجموعه تلویزیونی «پایتخت» از آی‌فیلم فارسی و استقبال فوق العاده مخاطبان از این سریال، بهانه‌ای برای نگارش این گزارش شد؛ با ما همراه باشید.
مدتی است شبکه آی‌فیلم اقدام به بازپخش سریال «پایتخت» کرده است و حالا، سری پنجم این مجموعه نمایشی پر مخاطب را بر روی آنتن خود دارد. اگر «پایتخت» پر بیننده‌ترین سریال این شب‌های تلویزیون نباشد، دست‌کم یکی از آنهاست. یک پرس و جوی میدانی کفایت می‌کند برای اثبات این واقعیت که بسیاری از مردم هر شب راس ساعت ۲۱ ترجیح می‌دهند به تماشای دوباره و چندباره قصه‌های خانواده معمولی در آی‌فیلم بنشینند تا اینکه نظاره‌گر سریال‌های تازه و دست اول سایر شبکه‌ها باشند. این واقعیت، نکاتی را در دل خود نهفته دارد که واکاوی آنها خالی از لطف نیست، خاصه در این روزها که ساخته شدن یا نشدن سری هفتم سریال پایتخت بحث داغ روز است و مثل همیشه به اما و اگر و حاشیه دچار گشته.
بی گمان «پایتخت» یک اتفاق در فرآیند سریال سازی در تاریخ تلویزیون ایران است، بدبینانه‌اش در یک دهه گذشته. بعید است از سال ۱۳۹۰ که اولین سری این مجموعه روی آنتن شبکه یک سیما رفت تا به امروز که حرف و حدیث‌های معمول برای ساخت «پایتخت ۷» در نوروز ۱۴۰۰ دوباره از سر گرفته شده، مردم هیچ سریالی را به اندازه دستپخت سیروس مقدم و محسن تنابنده چشیده باشند. «پایتخت» بیننده دارد و خوب هم دارد؛ میلیون میلیون ایرانی مخاطب این سریال جذاب هستند و چشم به راه، تا دوباره شاهد حضور نقی، ارسطو، بهتاش، بابا پنجعلی، رحمت و بهبود بر صفحات تلویزیون‌شان باشند.
بیشتر بخوانید:
دانلود و مشاهده سریال «پایتخت۵»
جایگزین پایتخت مشخص شد
نقی معمولی را بیشتر بشناسید
ریما رامین فر در چه سریال هایی بازی کرده است؟
از سوی دیگر، سازندگان و عوامل «پایتخت» خرق عادت کرده و برخلاف جریان تقریباً همیشه ابتر و ناکام دنبال سازی (چه در تلویزیون و چه سینمای ایران) دنباله‌هایی را بر این سریال ساخته‌اند که نه تنها در برابر اسلاف خود کم نیاورده‌اند و عیار جذابیت‌شان پایین نیامده که قضا را ببین، گاهی دلنشین‌تر و خواستنی‌تر هم بوده‌اند و توانسته‌اند مخاطبان بیشتری را با خود همراه کنند. تا پیش از سریال «پایتخت»، همان تجربه‌های معدود و انگشت‌‌شمار تلویزیون در دنباله سازی (مثل کارآگاه علوی، مزد ترس، کلانتر و...) بیش و کم با ناکامی همراه بوده است و دنباله‌ها نتوانسته‌اند موفقیت سری اول را تکرار کنند و چه بسا که همان قدر و منزلت اولیه اثر و مجاهدت‌ها و زحمات سازندگانش را زائل کرده و به فنا داده‌‌اند. سریال«پایتخت» اما، نوسان چندانی نداشته و بیش و کم بر روی مدار موفقیت ثابت قدم بوده است و هر سری این مجموعه با نمایشی جذاب، توانسته مخاطبان پرشماری را مجذوب خود کند. طبیعی است مدیران تلویزیون با توجه به راندمانی چنین درخشان، همیشه دل‌شان بخواهد که سریال «پایتخت» ادامه یابد و سری جدید این اثر نمایشی نیز به عنوان یک برند ساخته شود. در این میان، یک نکته مهم و قابل تامل مبادا مغفول بماند؛ سریال «پایتخت» فقط به تلویزیون رونق نداده و مخاطبانش را پر شمار نکرده است، بلکه به سازندگانش هم اعتبار و جایگاهی بی بدیل بخشیده است، چه به لحاظ مادی و چه از منظر معنوی.
محسن تنابنده در مقام همه کاره «پایتخت» (فارغ از فعالیت‌‌های سینمایی‌اش که پیش از پایتخت هم درخشان بوده است)، در تلویزیون فقط بازیگر سریال‌هایی مثل «پیامک از دیار باقی» و «مأمور بدرقه» بود و نه چندان شناخته شده برای مخاطب عام و مردم کوچه و خیابان. حضور او در سریال «پایتخت» به عنوان نویسنده، بازیگر و بازی‌گردان و جان بخشیدن هنرمندانه به کاراکتر نقی معمولی بود که تنابنده را به شهرت رساند و البته او را به یکی از ستاره‌های پولساز و گران‌قیمت تلویزیون تبدیل ساخت. احمد مهران‌فر هم با وجود سال‌‌ها فعالیت قابل اعتنا بر روی صحنه نمایش و بازی در چند فیلم جریان‌ساز سینمای ایران، در تلویزیون و پیش از «پایتخت»، تنها در چند مجموعه و تله‌فیلم مثل «رسم عاشقی» و «مدار صفر درجه» بازی کرده و با سریال سیروس مقدم بود که به مخاطب عام معرفی شد. با وجود نقش آفرینی‌های ماندگار مهران‌فر در فیلم‌‌هایی همچون «ماجرای نیمروز»، «خجالت نکش»، «بی‌خود و بی‌جهت» و «آتش‌بس»، مردم او را با نقش ارسطوی سریال «پایتخت» به یاد می‌‌آورند. اوضاع برای ریما رامین‌فر هم تقریباً بر همین مدار می‌چرخد؛ او هم با وجود سال ها حضور پررنگ در عرصه تئاتر، با نقش «هما سعادت» پایتخت بود که شناخته شد و محبوبیت یافت. حتی بسیاری از مخاطبان جعبه جادویی، علیرضا خمسه را هم با وجود سال ها تلاش مستمر و مثمرثمر در سینما و تلویزیون، در مرتبه اول با نقش «پنجعلی» سریال «پایتخت» به خاطر می آورند. هومن حاجی عبداللهی هم در قدم اول از نگاه مخاطب، «رحمت امینی» پایتخت است، همچنان که مهران احمدی «بهبود فریبا» و بهرام افشاری «بهتاش فریبا». برخورداری از امتیاز و اعتبار حضور در سریال «پایتخت» شاید برای هیچ‌کس از عوامل این اثر نمایشی به اندازه نسرین نصرتی گل درشت و پررنگ نباشد، از آنجا که مخاطب عام اصولاً و صرفاً او را فقط و فقط با نقش فهیمه می‌‌شناسد و بس. این قاعده کلی درباره سایر عوامل سریال «پایتخت» هم مصداق دارد و جاری است.
همه آن چه گفته شد از این بابت است که ساخت سریال «پایتخت» و انتفاع از نتایج و برکاتش، فرآیندی دوطرفه بوده است که هم تلویزیون به عنوان سفارش دهنده و هم سازندگان، عوامل و بازیگرانش از آن بهره برده‌اند و قرار نیست منتی بر سر کسی باشد، به خصوص بر سر مردمانی که تلویزیون یکی از دلخوشی‌هایشان است و تماشای سریال‌های جذاب، حق اولیه و مبرهن‌شان.
پخش «پایتخت» از شبکه آی‌فیلم و استقبال فوق العاده از این بازنمایش، گواه است بر جذابیت‌های این سریال و البته خلاقیت، تعهد و کاربلدی سازندگان و عواملش. حیف است چنین اثر نمایشی جذابی، امکان حیات نداشته باشد و روند ساختش متوقف شود. پر بی‌راه نیست این ادعا که میلیون ها نفر چشم به راه نقی معمولی و ارسطو عامل و اعوان و انصارشان هستند تا ساعتی خنده و دمی حال خوش، مرهمی باشد بر ملال‌هایشان در این سال کرونایی و فارغ‌شان کند از مصائب و مشکلات اقتصادی و اجتماعی برآمده از آن.
به قلم محسن محمدی
ا.ا/ ط ه
